Кеча ҳамённи уйда қолдирибман. Тушлик маҳали билиб қолдим. Нафсим «ейман», деб роса тўполон қилди. Бироқ мен уни кўндиришга ҳаракат қилдим.
«Шунча йилдан буён сенинг измингдаман, мисоли бир қулдай не истасанг, барини қилдим. Қолаверса, камтомоқлик, сабр-қаноатга у томонда мукофот ҳам бор экан. Нега энди сену мен у дунёнинг саодатидан биргина чала қовурилган товуқни устун қўйишимиз керак. Кел, қаноат ва сабрли бўлайлик. Шунда бошқа аъзоларгаям шафқат ва раҳм қилган бўламиз. Улар ҳам бундоқ эркинроқ нафас олишади. Аслида, бу ҳам бир савоб…»
Нафсим рози бўлди. Биз сулҳ туздик. Энди очкўзликка барҳам беришга келишиб олдик. Буни нима учун айтдим? Шунинг учунки, коррупционерларимиз ва муҳтарам ўғриларимиз ҳам ўз нафслари билан музокара ўтказса бўларкан. Мен буни уддаладим.